De kamer van Din in Dignitas vertelt over de belangrijke dingen in zijn leven. Er hangen foto’s van zijn twee dochters, zijn kleinzoon en zijn hond DJ. Maar ook wíe bij hem in de kamer zit, vertelt iets over Din. Al sinds Din ziek is, komt Irma meerdere keren per week op bezoek en inmiddels is de relatie uitgegroeid tot een hechte en bijzondere vriendschap.

Din is een makkelijke, open prater. Best logisch, want hij werkte jarenlang als taxichauffeur. “Als taxichauffeur ontmoet je allerlei mensen en geen dag is hetzelfde. Een raar toeval, maar ik heb door mijn werk als taxichauffeur gezien wat kanker met een mens kan doen. Ik reed namelijk veel klanten naar het ziekenhuis. In 2017 bleek ik zelf kanker te hebben. Eerst aan mijn prostaat, maar het is uitgezaaid. Toen ik steeds zieker werd, moest ik stoppen met werken. Als je dan, zoals ik, alleen woont, dan wordt je wereld ineens heel klein.”

Alleen zijn

In de periode dat Din alleen thuis was, hield boxer DJ hem gezelschap. “Er waren dagen dat ik te ziek was om ’m uit te laten. Gelukkig sprongen mijn dochters en Irma regelmatig bij om DJ uit te laten of mij te helpen. Maar toch was ik de meeste tijd alleen en dat is gewoon heel zwaar. Het was Irma die mij overhaalde om te onderzoeken of Dignitas niet iets voor mij was. Armèl Klitsie, een verpleegkundige van Dignitas, kwam bij mij thuis om kennis te maken. Het klikte meteen en ik voelde mij welkom. Ik kan hier mijn eigen pad gaan”

Hond DJ mocht wel op bezoek komen in Dignitas, maar kon er niet wonen. “Ik vertelde Irma dat ik mijn hond niet in de steek wilde laten. Ze vroeg mij haar wat tijd te geven om mee te denken over een oplossing. Een dag later belde ze mij op: ze had een heel lief gastgezin gevonden dat zelf ook een boxer had. De honden bleken het uitstekend met elkaar te kunnen vinden, dus toen heb ik de knoop doorgehakt en ben ik naar Dignitas gegaan.”

Helemaal zijn

Din omschrijft Dignitas als een warm bad. “Ik kan hier helemaal zijn wie ik ben en mijn eigen pad gaan. Wil ik mij terugtrekken op mijn kamer, dan is dat goed. Of als ik naar buiten wil, even de tuin in, dan is dat ook prima. En het allerfijnste is: ik ben niet meer alleen. De vrijwilligers komen langs voor een kopje koffie, een praatje en helpen mij met al die kleine dingen die mij anders heel veel energie kosten. En ook de verpleging is fantastisch. Ik krijg deskundig advies en welke keuze ik ook maak, ze gaan er respectvol mee om.” Terwijl Din zijn verhaal vertelt, reikt Irma hem regelmatig een glaasje water aan of pakt z’n hand als hij pijn heeft. “In deze moeilijke periode in mijn leven ervaar ik hoeveel lieve en bijzondere mensen er op de wereld zijn.”

Din Schoorl

Disclaimer
Openbaarmaking, vermenigvuldiging, verspreiding en/of verstrekking aan derden van dit verhaal en deze foto’s is niet toegestaan zonder toestemming van hospice Dignitas.