Wij vertellen - Hospice Dignitas

Waardigheid

Vanuit een eerste kennismaking met hospice Dignitas op een voorlichtingsavond voor vrijwilligers in 2008 tot een rondleiding in het hospice vanuit mijn aandachtsgebied palliatieve zorg in het Dijklander ziekenhuis in 2017, solliciteerde ik in 2022 uiteindelijk naar de functie van verpleegkundige binnen Dignitas.

Soms dient een vrucht eerst goed te rijpen voordat het geplukt kan worden. Nu werk ik hier inmiddels twee jaar en voelt het als een jas die mij prima past waarin ik mijn kwaliteiten en mijn kernwaarden (liefde, authenticiteit, humor, gelijkwaardigheid en inspiratie) tot uitdrukking kan brengen. In deze twee jaar heb ik geleerd om niet alleen te doen maar ook dingen te laten en er gewoon te zijn in nabijheid. Als verpleegkundige in een algemeen ziekenhuis werd er van mij gevraagd om klinisch te redeneren en oordelen te vellen over de patiënt om vandaaruit tot gerichte interventies te komen. Kortom, je bent als verpleegkundige ruimte aan het innemen. In het hospice kan het eerder helpend zijn om niet te oordelen want dan ga je juist uit de verbinding. En die verbinding is essentieel om daarmee de ruimte te geven aan de gast om zichzelf te zijn met zijn eigenheden en angsten. Dit betekent niet dat alles geoorloofd is, want je hebt wel degelijk met elkander rekening te houden, vrijheid in gebondenheid. Daarvoor ben je met elkaar een kleine gemeenschap en dat is juist de kracht van hospice Dignitas.

Verpleegkundigen, verzorgenden en vrijwilligers creëren met elkaar een veilige omgeving waar de gast niet komt om te sterven maar juist om dat laatste stukje te leven en afscheid te nemen. Ik zie het dan ook als onze taak om de gast en zijn familie daarin te troosten en te ondersteunen zodat het voor hen die betekenis krijgt die zij eraan willen geven.

In 2015 stelde ik voor mezelf de missie op om de waardigheid hoog te houden van mensen die dat door hun ziekte en lijden zelf niet meer kunnen. Laat ‘dignitas’ nu het Latijnse woord zijn voor waardigheid.

Jeffery Wacanno, verpleegkundige

Palliatieve zorg gaat niet om de dood, maar om het leven.

Jarenlang ben ik mantelzorger geweest van mijn oma totdat zij naar een P.G. afdeling ging. Na haar overlijden ben ik daar als vrijwilliger gebleven. Ik heb dat 11 jaar gedaan. Op een gegeven moment wilde ik wat anders en zocht iets wat meer bij mij paste. Maar wat?

Ongeveer een jaar geleden ben ik naar het Wees Welkom geweest. Puur uit algemene interesse. Ik had eigenlijk niets met de dood. Wel heb ik veel met mensen. De pure mens. Tijdens de rondleiding kreeg ik een goed gevoel bij het hospice en heb mezelf aangemeld als vrijwilliger. Inmiddels is mijn kijk op het sterven veranderd. Als ik zie hoe gasten en naasten dit proces dragen en mij daarin toelaten, ben ik ontroerd en dankbaar.

Palliatieve zorg gaat niet om de dood, maar om het leven. We nemen met het team de zorg uit handen, daar waar de gasten en naasten dat willen. De naasten van de gast zie ik weer geliefde, kind of vriend worden. Doordat wij helpen, ontstaat er weer rust en ruimte. En kunnen ze meer ontspannen samen zijn met hun dierbare. Als ik help met het verzorgen van een gast of als we samen eten, worden er weleens ontroerende verhalen aan me verteld. Ook wordt er regelmatig gelachen. Daarbij vind ik de waardigheid van de gast en respect hebben voor elkaar belangrijk.

Zelf geef ik graag hand/voetmassage’s aan de gast. En maak ook graag een praatje, biedt mijn schouder aan als dat nodig is. Ik ben ook wel “in stilte” aanwezig. Soms is dat al genoeg. Van alle vrijwilligers en medewerkers leer ik veel. Het voelt voor mij dan ook als een hecht team en ik ben blij dat ik daar deel van mag uitmaken.

Linda Ter Hofstede, zorgvrijwilliger

Zorg die er toe doet

Ik ben eerst gestart als zorgvrijwilliger en als vrijwilliger bijna anderhalf jaar betrokken geweest bij het bijzondere werk hier.
Nadat onze kinderen uitgevlogen waren uit onze boerderij in de Wieringermeer, kwam er voor mij een tijd om mij te verdiepen in wat ik het liefst zou willen doen naast mijn werk op de boerderij en de OK in het Dijklander ziekenhuis. Op zoek naar verdere persoonlijke groei en zorg die er echt toe doet, kwam ik uit bij het hospice. Wat een bijzonder werk wordt er achter de deuren gedaan, het bijstaan van de gasten in al zijn facetten, de partners en naasten begeleiden.
Het je steeds inleven in hun persoonlijke verlangens en noden. De juiste snaar raken en op zoek naar de kleine dingen die er toe doen. De kleine organisatie was een enorm contrast met het grote gefuseerde ziekenhuis, wat zou ik daar graag ook deel uit maken als verpleegkundige….

In september 2020 was het zover, na 38 jaar ziekenhuis, vol passie en enthousiasme als verpleegkundige begonnen op mijn nieuwe werkplek, in het bijzondere team van vrijwilligers, verpleegkundigen en verzorgenden. Deze samenwerking kent een unieke dynamiek, ieder met zijn persoonlijke talenten, drijfveren en achtergrond.
Kort geleden las ik het volgende: Er is één regel die alles omschrijft: “het leven is nergens zo intens, tastbaar en voelbaar als in de laatste levensfase”. De dood voert niet de boventoon in een hospice, maar het leven. En bij iedere nieuwe gast die binnenkomt wordt je niet alleen een stukje meegenomen in het leven wat zij geleefd hebben, maar ook in het laatste stukje van hun leven. En omdat het leven nog maar kort is, is het heel intens. Zeker: er is verdriet, boosheid, teleurstelling en soms angst. Maar ook is er geluk, liefde, genieten, blijheid en zelfs lol en feestjes. Maar alles op een intense manier.
Hoe waardevol is het om hier een bijdrage aan te mogen leveren en onderdeel van dit team te zijn. Zo dankbaar dat ik de overstap van het ziekenhuis naar het hospice heb mogen maken om zorg vanuit mijn hart te geven, zorg die er toe doet.

Karin Kadijk, verpleegkundige

De betekenis van ons leven, ligt in het verschil dat we maken in de levens van anderen

Sinds november 2019 ben ik gastvrouw en zorgvrijwilliger in hospice Dignitas. Toen mijn moeder in januari 2018 overleed, stond ik na een periode van mantelzorg op een kruispunt in mijn leven; wat ga ik nu doen? Ik ben toen een cursus persoonlijke ontwikkeling gaan doen en na die periode wist ik het; ik wil werk doen waar mijn hart ligt, mijn geloof handen en voeten geven en van betekenis zijn in het leven van andere mensen. De vrijwilligers en verzorgenden in de laatste levensfase van mijn moeder hebben hierin een grote rol gespeeld.
Mensen bijstaan in hun laatste levensfase kwam toen al vaker in mijn gedachten en ik heb toen een afspraak gemaakt voor een rondleiding in het hospice.

Zodra ik mijn eerste stap in het hospice zette, kreeg ik meteen al een heel warm gevoel en dat werd alleen maar sterker tijdens de rondleiding. Toen wist ik het zeker; hier wil ik werken.
‘Wanneer afscheid van het leven hoofd, hart en ziel raakt, beleef je een bijzondere tijd’, las ik laatst en dat is wat ik in het hospice ook zie en voel. ‘In de schaduw van de dood is het leven intenser en vraagt het om tijd vrij te maken en vraag je je af: ‘Wie waren wij voor elkaar, wat hebben we voor elkaar betekent?‘

Het hospice is een plek waar je van betekenis kunt zijn voor een ander mens, waar er tijd en rust is om aandacht en liefde te geven, aanwezig te zijn en dat het al van grote waarde is er alleen maar te zijn, in stilte, in alle eenvoud.
Dat ik dit werk mag doen samen met allemaal andere vrijwilligers en collega’s vervuld mijn hart met grote dankbaarheid. Dankbaar te mogen samenwerken met al deze mensen met een warm en liefdevol hart, een plek waar je jezelf mag zijn en met zijn allen ervoor mag zorgen dat onze gasten en hun naasten zich gedragen mogen voelen. Steeds opnieuw als ik alle tuinvrijwilligers hard zie werken in de tuin om de tuin weer zo mooi mogelijk te laten zijn voor de gasten en als ik de kookvrijwilligers zie die hun uiterste best doen om een heerlijke maaltijd te bereiden, denk ik wat is dit toch een bijzondere plek om ‘te zijn’.

Het is bijzonder te ervaren dat we niet alleen met zijn allen voor de gasten en hun naasten zorgen, maar ook voor elkaar.
De trainingen en samenvisies die we krijgen in het hospice ervaar ik ook als zeer waardevol. Het is bijzonder om te merken hoe groot de saamhorigheid is en hoe open we naar elkaar kunnen en durven zijn.
Graag wil ik eindigen met een spreuk van een scheurkalender die alle vrijwilligers van het hospice hebben gekregen:
De betekenis van ons leven, ligt in het verschil dat we maken in de levens van anderen
Daarbij wil ik nog toevoegen: Heb lief! Daar krijg je nooit spijt van.

Sandra Feller, gastvrouw en zorgvrijwilliger

Wederkerigheid van warmte, aandacht en liefde

Waarom ik in het hospice werk? Sinds januari 2020 ben ik officieel met pensioen gegaan na 50 jaar in de verstandelijk gehandicapten zorg te hebben gewerkt in allerlei functies en organisaties. Ongeveer 12 jaar geleden heb ik de alternatieve opleiding tot uitvaartbegeleider in Zwolle gevolgd. Ik heb het altijd als bijzonder ervaren om medemensen bij te staan in de laatste fase van hun leven. Ik woon in Hoorn en daardoor was hospice Dignitas bekend bij mij, bovendien heeft mijn man meerdere vrienden van hem regelmatig in het hospice bezocht. Het was voor mij duidelijk dat ik als zorgvrijwilliger in het hospice zou willen werken.

In mei 2019 ben ik gestart en op een hele professionele wijze ingewerkt. Ik wil zorgvrijwilliger zijn omdat ik het indrukwekkend vind om mijn medemens in de meest intieme fase van het leven te mogen begeleiden. Dat betreft op de eerste plaats de gasten, maar ook hun naasten nemen daar een grote plek bij in. De werkzaamheden zijn gericht op de zorg voor de gasten in de breedste zin van het woord. Onder andere: wassen, bed verschonen, prettige sfeer op de kamer creëren, stukje wandelen, gesprek hebben, gewoon samen stil zijn en het geven van hand- of voetmassage.

Het mooiste vind ik dat er altijd sprake is van wederkerigheid. Ik geef warmte, aandacht, liefde aan de gasten maar ik krijg dat ook van hen terug. Dit uiteraard met soms grote verschillen in de wijze waarop dit gebeurt bij de verschillende gasten. Ik vind het belangrijk om ervaringen te delen met mijn collega’s en na een dienst samen terug te kijken hoe de samenwerking verlopen is. Het geven van feedback is daarin een wezenlijk onderdeel. Door het verblijf van mijn zwager in hospice Dignitas heb ik de kernwaarden als volgt ervaren: “we kunnen je leven niet verlengen, maar de waarde van de dagen en uren verbeteren en de tijd dus zo prettig mogelijk maken”.

Riet Vis, zorgvrijwilliger

Het voelde gewoon goed

Vlak na de opening van hospice Dignitas heb ik mijn schoonvader hier naar toe gebracht. Het ging thuis niet meer en de opluchting was groot dat hij nu goede zorg kreeg wat we thuis met de familie niet voor elkaar kregen. Ik was onder de indruk van het warme en veilige gevoel dat het hospice uitstraalde. Het voelde gewoon goed, zo goed dat ik er ook wel graag wilde werken als verpleegkundige. Dit is ook gebeurd en ik maak nu al 11 jaar deel uit van deze warme organisatie. Helaas heb ik de nodige ervaring met het verliezen van dierbare naasten. Het liefst houd je hen dichtbij je en verzorg je hen thuis tot het einde en dat heb ik ook met mijn familie samen een aantal keren zo gedaan. Maar ik heb ook de ervaring dat het soms niet lukt, ondanks alle hulp en lieve zorg van de wijkverpleging.

Zoals met de zorg voor mijn vader 5 jaar geleden. Dat je als mantelzorger uitgeput en op raakt en dat een opname in het hospice zoveel rust geeft. Want mantelzorger ben je niet alleen op de momenten dat je fysiek bij de persoon bent, het houd je “in het hoofd” 24 uur per dag bezig. Zal het goed gaan, moet ik toch niet nog even gaan kijken? Deze zorg valt bij opname weg en geeft je de mogelijkheid weer gewoon te genieten van elkaar zolang dat nog kan. Na afloop van een bezoek of werkdag liet ik hem met een gerust hart achter, hij was in goede handen bij mijn collega’s en alle zorgzame vrijwilligers. En mijn vader vond het vanaf dag 1 geweldig, het veilige gevoel en de wetenschap dat je nooit alleen bent! Op zijn kamer op zijn keyboard spelend of met zijn schilderhobby bezig, zichzelf kunnen zijn!

Daarom werk ik zo graag in Hospice Dignitas, gewoon omdat ik weet wat het met jouw dierbare en met jou als (overbelaste) mantelzorger doet. Met mijn professionele en privé ervaringen draag ik graag mijn steentje bij in een ieders proces van afscheid nemen.

Sandra Raven, verpleegkundige

Kijken, wachten en luisteren

Tijdens een open dag van het hospice in 2015 kwam ik in gesprek met een zorgvrijwilliger die ik vanuit mijn werk kende. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik niet tot mijn pensioen zou hoeven wachten om vrijwilliger te worden en heb ik mij diezelfde maand aangemeld.

Ik heb ervaring met mantelzorg voor (schoon) ouders en koos er daarom voor om zorgvrijwilliger te worden. In mijn werk leer ik ouders om te kijken, te wachten en te luisteren naar hun kind en dat principe pas ik ook bij de gasten toe. Het is heel mooi als mensen tijdens de verzorging uit zichzelf met je in gesprek gaan en hun zorgen en twijfels aan je willen toevertrouwen.

In het hospice ervaar ik dat we niet alleen voor de gasten en hun familie zorgen maar ook voor elkaar en ik vind het fijn om bij deze groep te horen. Het hospice betekent warmte en zorg en dat draag ik ook uit als ik hierover vertel.
Soms blijkt het lastig om werk en hospice te combineren. Maar het levert mij zoveel voldoening op dat ik dat er graag voor over heb.

Mieke Wilterdink, zorgvrijwilliger