Wij vertellen - Hospice Dignitas

Wederkerigheid van warmte, aandacht en liefde

Waarom ik in het hospice werk? Sinds januari 2020 ben ik officieel met pensioen gegaan na 50 jaar in de verstandelijk gehandicapten zorg te hebben gewerkt in allerlei functies en organisaties. Ongeveer 12 jaar geleden heb ik de alternatieve opleiding tot uitvaartbegeleider in Zwolle gevolgd. Ik heb het altijd als bijzonder ervaren om medemensen bij te staan in de laatste fase van hun leven. Ik woon in Hoorn en daardoor was hospice Dignitas bekend bij mij, bovendien heeft mijn man meerdere vrienden van hem regelmatig in het hospice bezocht. Het was voor mij duidelijk dat ik als zorgvrijwilliger in het hospice zou willen werken.

In mei 2019 ben ik gestart en op een hele professionele wijze ingewerkt. Ik wil zorgvrijwilliger zijn omdat ik het indrukwekkend vind om mijn medemens in de meest intieme fase van het leven te mogen begeleiden. Dat betreft op de eerste plaats de gasten, maar ook hun naasten nemen daar een grote plek bij in. De werkzaamheden zijn gericht op de zorg voor de gasten in de breedste zin van het woord. Onder andere: wassen, bed verschonen, prettige sfeer op de kamer creëren, stukje wandelen, gesprek hebben, gewoon samen stil zijn en het geven van hand- of voetmassage.

Het mooiste vind ik dat er altijd sprake is van wederkerigheid. Ik geef warmte, aandacht, liefde aan de gasten maar ik krijg dat ook van hen terug. Dit uiteraard met soms grote verschillen in de wijze waarop dit gebeurt bij de verschillende gasten. Ik vind het belangrijk om ervaringen te delen met mijn collega’s en na een dienst samen terug te kijken hoe de samenwerking verlopen is. Het geven van feedback is daarin een wezenlijk onderdeel. Door het verblijf van mijn zwager in hospice Dignitas heb ik de kernwaarden als volgt ervaren: “we kunnen je leven niet verlengen, maar de waarde van de dagen en uren verbeteren en de tijd dus zo prettig mogelijk maken”.

Riet Vis, zorgvrijwilliger

Het voelde gewoon goed

Vlak na de opening van hospice Dignitas heb ik mijn schoonvader hier naar toe gebracht. Het ging thuis niet meer en de opluchting was groot dat hij nu goede zorg kreeg wat we thuis met de familie niet voor elkaar kregen. Ik was onder de indruk van het warme en veilige gevoel dat het hospice uitstraalde. Het voelde gewoon goed, zo goed dat ik er ook wel graag wilde werken als verpleegkundige. Dit is ook gebeurd en ik maak nu al 11 jaar deel uit van deze warme organisatie. Helaas heb ik de nodige ervaring met het verliezen van dierbare naasten. Het liefst houd je hen dichtbij je en verzorg je hen thuis tot het einde en dat heb ik ook met mijn familie samen een aantal keren zo gedaan. Maar ik heb ook de ervaring dat het soms niet lukt, ondanks alle hulp en lieve zorg van de wijkverpleging.

Zoals met de zorg voor mijn vader 5 jaar geleden. Dat je als mantelzorger uitgeput en op raakt en dat een opname in het hospice zoveel rust geeft. Want mantelzorger ben je niet alleen op de momenten dat je fysiek bij de persoon bent, het houd je “in het hoofd” 24 uur per dag bezig. Zal het goed gaan, moet ik toch niet nog even gaan kijken? Deze zorg valt bij opname weg en geeft je de mogelijkheid weer gewoon te genieten van elkaar zolang dat nog kan. Na afloop van een bezoek of werkdag liet ik hem met een gerust hart achter, hij was in goede handen bij mijn collega’s en alle zorgzame vrijwilligers. En mijn vader vond het vanaf dag 1 geweldig, het veilige gevoel en de wetenschap dat je nooit alleen bent! Op zijn kamer op zijn keyboard spelend of met zijn schilderhobby bezig, zichzelf kunnen zijn!

Daarom werk ik zo graag in Hospice Dignitas, gewoon omdat ik weet wat het met jouw dierbare en met jou als (overbelaste) mantelzorger doet. Met mijn professionele en privé ervaringen draag ik graag mijn steentje bij in een ieders proces van afscheid nemen.

Sandra Raven, verpleegkundige

Kijken, wachten en luisteren

Tijdens een open dag van het hospice in 2015 kwam ik in gesprek met een zorgvrijwilliger die ik vanuit mijn werk kende. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik niet tot mijn pensioen zou hoeven wachten om vrijwilliger te worden en heb ik mij diezelfde maand aangemeld.

Ik heb ervaring met mantelzorg voor (schoon) ouders en koos er daarom voor om zorgvrijwilliger te worden. In mijn werk leer ik ouders om te kijken, te wachten en te luisteren naar hun kind en dat principe pas ik ook bij de gasten toe. Het is heel mooi als mensen tijdens de verzorging uit zichzelf met je in gesprek gaan en hun zorgen en twijfels aan je willen toevertrouwen.

In het hospice ervaar ik dat we niet alleen voor de gasten en hun familie zorgen maar ook voor elkaar en ik vind het fijn om bij deze groep te horen. Het hospice betekent warmte en zorg en dat draag ik ook uit als ik hierover vertel.
Soms blijkt het lastig om werk en hospice te combineren. Maar het levert mij zoveel voldoening op dat ik dat er graag voor over heb.

Mieke Wilterdink, zorgvrijwilliger