Zorg die er toe doet

Ik ben eerst gestart als zorgvrijwilliger en als vrijwilliger bijna anderhalf jaar betrokken geweest bij het bijzondere werk hier.
Nadat onze kinderen uitgevlogen waren uit onze boerderij in de Wieringermeer, kwam er voor mij een tijd om mij te verdiepen in wat ik het liefst zou willen doen naast mijn werk op de boerderij en de OK in het Dijklander ziekenhuis. Op zoek naar verdere persoonlijke groei en zorg die er echt toe doet, kwam ik uit bij het hospice. Wat een bijzonder werk wordt er achter de deuren gedaan, het bijstaan van de gasten in al zijn facetten, de partners en naasten begeleiden.
Het je steeds inleven in hun persoonlijke verlangens en noden. De juiste snaar raken en op zoek naar de kleine dingen die er toe doen. De kleine organisatie was een enorm contrast met het grote gefuseerde ziekenhuis, wat zou ik daar graag ook deel uit maken als verpleegkundige….

In september 2020 was het zover, na 38 jaar ziekenhuis, vol passie en enthousiasme als verpleegkundige begonnen op mijn nieuwe werkplek, in het bijzondere team van vrijwilligers, verpleegkundigen en verzorgenden. Deze samenwerking kent een unieke dynamiek, ieder met zijn persoonlijke talenten, drijfveren en achtergrond.
Kort geleden las ik het volgende: Er is één regel die alles omschrijft: “het leven is nergens zo intens, tastbaar en voelbaar als in de laatste levensfase”. De dood voert niet de boventoon in een hospice, maar het leven. En bij iedere nieuwe gast die binnenkomt wordt je niet alleen een stukje meegenomen in het leven wat zij geleefd hebben, maar ook in het laatste stukje van hun leven. En omdat het leven nog maar kort is, is het heel intens. Zeker: er is verdriet, boosheid, teleurstelling en soms angst. Maar ook is er geluk, liefde, genieten, blijheid en zelfs lol en feestjes. Maar alles op een intense manier.
Hoe waardevol is het om hier een bijdrage aan te mogen leveren en onderdeel van dit team te zijn. Zo dankbaar dat ik de overstap van het ziekenhuis naar het hospice heb mogen maken om zorg vanuit mijn hart te geven, zorg die er toe doet.

Karin Kadijk, verpleegkundige

De betekenis van ons leven, ligt in het verschil dat we maken in de levens van anderen

Sinds november 2019 ben ik gastvrouw en zorgvrijwilliger in hospice Dignitas. Toen mijn moeder in januari 2018 overleed, stond ik na een periode van mantelzorg op een kruispunt in mijn leven; wat ga ik nu doen? Ik ben toen een cursus persoonlijke ontwikkeling gaan doen en na die periode wist ik het; ik wil werk doen waar mijn hart ligt, mijn geloof handen en voeten geven en van betekenis zijn in het leven van andere mensen. De vrijwilligers en verzorgenden in de laatste levensfase van mijn moeder hebben hierin een grote rol gespeeld.
Mensen bijstaan in hun laatste levensfase kwam toen al vaker in mijn gedachten en ik heb toen een afspraak gemaakt voor een rondleiding in het hospice.

Zodra ik mijn eerste stap in het hospice zette, kreeg ik meteen al een heel warm gevoel en dat werd alleen maar sterker tijdens de rondleiding. Toen wist ik het zeker; hier wil ik werken.
‘Wanneer afscheid van het leven hoofd, hart en ziel raakt, beleef je een bijzondere tijd’, las ik laatst en dat is wat ik in het hospice ook zie en voel. ‘In de schaduw van de dood is het leven intenser en vraagt het om tijd vrij te maken en vraag je je af: ‘Wie waren wij voor elkaar, wat hebben we voor elkaar betekent?‘

Het hospice is een plek waar je van betekenis kunt zijn voor een ander mens, waar er tijd en rust is om aandacht en liefde te geven, aanwezig te zijn en dat het al van grote waarde is er alleen maar te zijn, in stilte, in alle eenvoud.
Dat ik dit werk mag doen samen met allemaal andere vrijwilligers en collega’s vervuld mijn hart met grote dankbaarheid. Dankbaar te mogen samenwerken met al deze mensen met een warm en liefdevol hart, een plek waar je jezelf mag zijn en met zijn allen ervoor mag zorgen dat onze gasten en hun naasten zich gedragen mogen voelen. Steeds opnieuw als ik alle tuinvrijwilligers hard zie werken in de tuin om de tuin weer zo mooi mogelijk te laten zijn voor de gasten en als ik de kookvrijwilligers zie die hun uiterste best doen om een heerlijke maaltijd te bereiden, denk ik wat is dit toch een bijzondere plek om ‘te zijn’.

Het is bijzonder te ervaren dat we niet alleen met zijn allen voor de gasten en hun naasten zorgen, maar ook voor elkaar.
De trainingen en samenvisies die we krijgen in het hospice ervaar ik ook als zeer waardevol. Het is bijzonder om te merken hoe groot de saamhorigheid is en hoe open we naar elkaar kunnen en durven zijn.
Graag wil ik eindigen met een spreuk van een scheurkalender die alle vrijwilligers van het hospice hebben gekregen:
De betekenis van ons leven, ligt in het verschil dat we maken in de levens van anderen
Daarbij wil ik nog toevoegen: Heb lief! Daar krijg je nooit spijt van.

Sandra Feller, gastvrouw en zorgvrijwilliger

Het voelde gewoon goed

Vlak na de opening van hospice Dignitas heb ik mijn schoonvader hier naar toe gebracht. Het ging thuis niet meer en de opluchting was groot dat hij nu goede zorg kreeg wat we thuis met de familie niet voor elkaar kregen. Ik was onder de indruk van het warme en veilige gevoel dat het hospice uitstraalde. Het voelde gewoon goed, zo goed dat ik er ook wel graag wilde werken als verpleegkundige. Dit is ook gebeurd en ik maak nu al 11 jaar deel uit van deze warme organisatie. Helaas heb ik de nodige ervaring met het verliezen van dierbare naasten. Het liefst houd je hen dichtbij je en verzorg je hen thuis tot het einde en dat heb ik ook met mijn familie samen een aantal keren zo gedaan. Maar ik heb ook de ervaring dat het soms niet lukt, ondanks alle hulp en lieve zorg van de wijkverpleging.

Zoals met de zorg voor mijn vader 5 jaar geleden. Dat je als mantelzorger uitgeput en op raakt en dat een opname in het hospice zoveel rust geeft. Want mantelzorger ben je niet alleen op de momenten dat je fysiek bij de persoon bent, het houd je “in het hoofd” 24 uur per dag bezig. Zal het goed gaan, moet ik toch niet nog even gaan kijken? Deze zorg valt bij opname weg en geeft je de mogelijkheid weer gewoon te genieten van elkaar zolang dat nog kan. Na afloop van een bezoek of werkdag liet ik hem met een gerust hart achter, hij was in goede handen bij mijn collega’s en alle zorgzame vrijwilligers. En mijn vader vond het vanaf dag 1 geweldig, het veilige gevoel en de wetenschap dat je nooit alleen bent! Op zijn kamer op zijn keyboard spelend of met zijn schilderhobby bezig, zichzelf kunnen zijn!

Daarom werk ik zo graag in Hospice Dignitas, gewoon omdat ik weet wat het met jouw dierbare en met jou als (overbelaste) mantelzorger doet. Met mijn professionele en privé ervaringen draag ik graag mijn steentje bij in een ieders proces van afscheid nemen.

Sandra Raven, verpleegkundige 

Kijken, wachten en luisteren

Tijdens een open dag van het hospice in 2015 kwam ik in gesprek met een zorgvrijwilliger die ik vanuit mijn werk kende. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik niet tot mijn pensioen zou hoeven wachten om vrijwilliger te worden en heb ik mij diezelfde maand aangemeld.

Ik heb ervaring met mantelzorg voor (schoon) ouders en koos er daarom voor om zorgvrijwilliger te worden. In mijn werk leer ik ouders om te kijken, te wachten en te luisteren naar hun kind en dat principe pas ik ook bij de gasten toe. Het is heel mooi als mensen tijdens de verzorging uit zichzelf met je in gesprek gaan en hun zorgen en twijfels aan je willen toevertrouwen.

In het hospice ervaar ik dat we niet alleen voor de gasten en hun familie zorgen maar ook voor elkaar en ik vind het fijn om bij deze groep te horen. Het hospice betekent warmte en zorg en dat draag ik ook uit als ik hierover vertel.
Soms blijkt het lastig om werk en hospice te combineren. Maar het levert mij zoveel voldoening op dat ik dat er graag voor over heb.

Mieke Wilterdink, zorgvrijwilliger