De boomlange Dick Postma is in de gemeenschappelijke huiskamer van Dignitas. De zon weerkaatst op de glazen droppot waar Dick net zijn hand in heeft gestoken. “Even lekker snoepen”, zegt Dick met een glimlach terwijl hij twee dropjes in zijn mond stopt.

Dick kreeg begin dit jaar te horen dat hij longkanker heeft. Met zijn grote, sportieve gestalte en zijn opgewekte humeur oogt hij niet ziek. Pas na een tijdje merk je dat hij het benauwd heeft. Ondanks zijn benauwdheid vertelt hij opgewekt over zijn leven. Dick had jarenlang een eigen bedrijf in taxaties en expertises, met veertien man personeel. Een succesvolle zakenman dus. In 2008 verkocht hij zijn bedrijf, mede omdat hij toen al een tijdje leukemie had en van het leven en zijn vier kinderen wilde genieten.

Bewust in het leven staan

“Ik hecht niet zo aan materiële dingen. Mijn kinderen en bewust in het leven staan, zijn voor mij veel belangrijker. In 2004 kwam ik in aanraking met het zenboeddhisme. In het zenboeddhisme hebben ze eerbied voor alles wat leeft. Daar leerde ik ook dat leven en dood bij elkaar horen. Hierdoor kan ik mijn huidige situatie accepteren. Mijn lijfspreuk is dan ook: ‘het is wat het is’.”

Dicks dochter Naomi komt elke avond. “Direct uit haar werk rijdt ze hiernaartoe en dan eten we samen. Het is fijn dat dit hier kan. Mijn drie zoons, Jerry, Roy en Jordy, komen ook veel langs. Ondanks mijn ziekte vind ik deze periode ook heel mooi. Ik durf mij kwetsbaar op te stellen en daardoor worden mijn kinderen ook open en hebben ze meer begrip voor elkaar.” Behalve met zijn kinderen praat Dick ook veel met Piet, zijn vrijwilliger geestelijk welzijn van Dignitas. “Eerst leek een vrijwilliger geestelijk welzijn mij niet zo nodig, maar nu merk ik dat ik veel steun aan hem heb. Juist omdat Piet geen familie van mij is, heeft hij een objectieve kijk op de situatie. Dat is van grote meerwaarde voor mij.”

Duidelijkheid

“Ik woonde hiervoor met mijn dochter in een appartement. Maar omdat zij werkt en ik steeds minder kon, was ik veel alleen. Mijn huisarts, mevrouw Witte, kwam regelmatig langs. Toen het thuis niet meer kon, regelde zij een verwijzing naar Dignitas. Ook nu komt ze vaak langs. En dat is prettig, want ik voel mij begrepen en gesteund door haar.”

Dick houdt van gezelligheid, maar is ook graag alleen. “Hier is er altijd iemand, maar je kunt je ook terugtrekken op je kamer. Als ik daar behoefte aan heb, geef ik dat duidelijk aan. Ik zeg altijd: ‘geef je duidelijkheid, dan krijg je duidelijkheid’. Je wordt hier met alles geholpen. Van het regelen van je laatste wensen tot pijnmedicatie. Hierdoor kom je aan jezelf toe. Juist omdat ik hier ben, leef ik weer op.”

Dick Postma

1 mei 1951 – 7 september 2019

Disclaimer
Openbaarmaking, vermenigvuldiging, verspreiding en/of verstrekking aan derden van dit verhaal en deze foto’s is niet toegestaan zonder toestemming van hospice Dignitas.