Drieënnegentig was Corry van Dulmen-Brandsen toen ze naar Dignitas kwam. Een vrolijke vrouw die van het leven genoot. Ze woonde zo’n vier maanden in het hospice. Haar dochter Petra vertelt hoe zij, haar broer Mario en zus Anja die periode hebben ervaren.

Corry van Dulmen-Brandsen woonde zelfstandig in een appartement in Hoorn. Petra: “Mijn moeder was een actieve vrouw. Ze werkte vroeger in de gezinszorg en het werken met mensen paste heel goed bij haar. Ook na haar pensioen had ze nog een grote kennissenkring, en ging ze regelmatig bij mensen op bezoek of ze kwamen bij haar.” Dat actieve leven van Corry was niet meer mogelijk toen begin 2023 haar gezondheid minder werd door maagkanker.

Eigen plekje

“Ik ging elke dag bij haar langs en in april 2023 was er een moment dat ik mijn moeder niet meer ’s nachts alleen durfde te laten. In overleg met mijn broer en zus besloten we te informeren of er plek was bij Dignitas. Mijn moeder kende Dignitas doordat ze er meerdere vrienden en kennissen had bezocht. En het positieve beeld dat ze van het hospice had, maakte de stap om te verhuizen
kleiner.” Er was bij Dignitas net een kamer met een mooi uitzicht op de tuin vrijgekomen. “Mijn moeder riep meteen ‘wat prachtig!’ toen ze de kamer binnenkwam. Wij mochten mijn moeders tafel, stoel en andere spullen in de kamer zetten waardoor het snel haar eigen plekje werd.”

Cornetto-ijsje

“Die laatste maanden dat mijn moeder thuis ziek was, vereenzaamde ze echt. Bij Dignitas was ze weer onder de mensen en dat deed haar heel erg goed. Ze kreeg weer ‘babbels’ en dat was fijn om te zien. Ze vond de vrijwilligers superleuk en de verpleegsters superlief. Ze deden alles om het haar naar haar zin te maken. Mijn moeder hield van lekker eten en vooral een Cornetto-ijsje vond ze heerlijk. Ze had op een gegeven moment door dat ze daar elke middag om kon vragen. Dat deed ze dan ook en daar genoot ze volop van.”

Verjaardag

“Wat wij als haar kinderen en kleinkinderen als heel prettig hebben ervaren, is dat we altijd op bezoek mochten komen en zelfs mee konden eten. Omdat mijn zus in Haarlem woont en mijn broer in het buitenland, was dat heel praktisch en fijn. Op 25 augustus was mijn moeder jarig en werd ze 94. Samen met de vrijwilligers hadden we slingers opgehangen en haar kamer versierd. Er waren twee kennissen die bij haar bed kwamen zingen. ‘Dit is mijn mooiste verjaardag!’ zei mijn moeder aan het eind van de dag. Twee dagen later overleed ze. Mijn broer, zus en ik kijken met veel warmte terug op die laatste, bijzondere maanden van onze moeder.”

Petra van Dulmen

Disclaimer
Openbaarmaking, vermenigvuldiging, verspreiding en/of verstrekking aan derden van dit verhaal en deze foto’s is niet toegestaan zonder toestemming van hospice Dignitas.