Lieve lieve medewerkers van het Hospice,

Al weer (ruim) 6 maanden geleden namen wij niet alleen afscheid van Ad. Maar ook van jullie. Op 25 maart was er een herinneringsavond. Wij waren daar niet. Maar dat wil niet zeggen dat er geen herinneringen zijn. Want die zijn er zeker!

Agnes, Mark en ik zien elkaar nog regelmatig. Dat is superfijn. Samen halen we herinneringen op. Aan Ad en aan jullie. Zoals gisterenmiddag. Onder het genot van een lekkere lunch met een net zo lekker wijntje spraken we samen over verleden, heden en toekomst.

En bij dat verleden horen jullie. Los van elkaar komen we zo af en toe nog eens iemand tegen van jullie en kletsen we wat. En gistermiddag ontstond het spontane idee om jullie nogmaals te bedanken voor alle steun die we ervaren hebben. Het gewicht van het gemis is er. Maar dat gewicht begint al een klein beetje te wennen bij ons.

Pap is bijna 3 maanden jullie gast geweest. We kijken terug op een enorme fijne periode. Een warm bad. Je gaat door een onbekende, verdrietige en soms griezelige tijd heen. De steun van jullie was ongekend. De beslissing om Ad in aanraking te brengen met het hospice, is de beste beslissing die we hadden kunnen nemen!
De zorg, de gastvrijheid, de laagdrempeligheid, de warmte, het medeleven, alle koekjes bij de koffie. We hebben het allemaal als hele fijne steunpilaren omarmd. Dat is ontegenzeggelijk de conclusie die Agnes, Mark en ik trekken. We hebben het nog vaak over de mooie tijd in het hospice en over jullie.

Dus zomaar een spontane brief om jullie allemaal, stuk voor stuk, te laten weten dat we jullie niet vergeten zijn, dat ook nooit zullen gaan doen en dat het goed met ons gaat.

Nogmaals bedankt dat jullie met ons meegewandeld hebben in de laatste weken van Ad zijn leven.
Er zaten scherpe bochten in het pad. Dankzij jullie zijn we er niet uitgevlogen.

Liefs,
Agnes, Mark en Elke,
Kinderen van Ad Vijn
25 januari 1941 – 18 oktober 2024