Sinds een paar weken woont Piet Zijlstra in Dignitas. Piet werkte jarenlang als vrachtwagenchauffeur en reed in totaal twee tot drie miljoen kilometer. En nog steeds maakt Piet kilometers: nu met zijn scootmobiel. Die geeft hem de vrijheid waar hij zo van houdt.
Piet en zijn vrouw woonden in Alkmaar en kregen samen vier kinderen. In 1988 overleed zijn vrouw. Een paar jaar geleden werd Piet lid van een christelijke gemeente. Van zijn medekerkleden krijgt hij veel steun. “Het is ongelofelijk hoe de mensen van mijn kerk voor mij klaarstaan. Ze weten dat ik alleenstaand ben en komen mij elke week opzoeken in het hospice. Een van hen doet mijn was. En weer een ander neemt mij af en toe mee voor een dagje uit of haalt mij op voor een kerkbezoek. Heel bijzonder.”
Vrijheid
Verleden jaar oktober kreeg Piet te horen dat hij longkanker heeft. “Ik was heel benauwd en ben naar de huisarts gegaan. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis en al snel bleek dat ik ernstig ziek was. Ze gaven mij nog drie maanden te leven, maar nu, een jaar later, ben ik er nog steeds.” De laatste tijd werd het wel steeds zwaarder voor Piet om alleen te wonen en daarom verhuisde hij met scootmobiel en al naar het hospice. De scootmobiel geeft hem de mogelijkheid om de deur uit te gaan, als hij zin en energie heeft. “Als de zon schijnt, lokt het leven buiten en ga ik lekker een stukje rijden met mijn scootmobiel. Zolang ik dat nog verantwoord kan doen, trek ik eropuit. Ik heb dat stukje vrijheid nodig.”
Behalve van zijn ritjes in zijn scootmobiel en de bezoekjes van de kerkleden zijn er ook andere dingen waar Piet in hospice Dignitas van geniet. “Ik hou van lekker eten. Ik kan genieten van een bruine boterham met hagelslag. Als ik de vrijwilligers erom vraag, maken ze dat voor mij klaar. Thuis smaakte het eten mij niet meer. Hier eet ik elke avond in de huiskamer met de andere bewoners. Dat is veel gezelliger dan alleen eten. Je eet hier dan wel wat de pot schaft, maar het is altijd lekker.”
Geen zorgen
Piet is erg te spreken over de zorg die hij krijgt. “Niet alleen het eten, ook het slapen en ontspannen gaat beter sinds ik in Dignitas woon. Ik heb een fijne kamer met uitzicht op de tuin, waar ik tot rust kan komen. En ik weet dat als er ’s nachts iets gebeurt, er meteen een verpleegkundige of vrijwilliger bij me is. Dat geeft mij rust. Nu ik mij daar geen zorgen over hoef te maken, slaap ik ook beter. De mensen van Dignitas zijn allemaal ontzettend aardig en zorgzaam. Zij geven mij een fijne laatste levensfase.”
Piet Zijlstra
Disclaimer
Openbaarmaking, vermenigvuldiging, verspreiding en/of verstrekking aan derden van dit verhaal en deze foto’s is niet toegestaan zonder toestemming van hospice Dignitas.
We kijken met warmte terug op die laatste bijzondere maanden van onze moeder.
Drieënnegentig was Corry van Dulmen-Brandsen toen ze naar Dignitas kwam. Een vrolijke vrouw die van het leven genoot. Ze woonde zo’n vier maanden in het hospice. Haar dochter Petra vertelt hoe zij, haar broer Mario en zus Anja die periode hebben ervaren. Corry van Dulmen-Brandsen woonde zelfstandig in een appartement in Hoorn. Petra: “Mijn moeder…Lees verder >
Mijn bezoek en ik voelen de liefdevolle aandacht en goede sfeer.
De kamer staat vol met bloemen en overal hangen kaarten. Op het bed zit Jenny Rottschafer. Ze draagt een kleurige blouse en een mooie ketting. Haar vrolijke lach klinkt door de ruimte. Het bezoek gaat net weg. ‘Dag lieve schat,’ klinkt het vanaf het bed. Jenny krijgt zoveel bezoek dat haar zonen Edwin en Patrick…Lees verder >
Bofkont…
Eén van onze gasten heeft voordat hij overleed een brief aan ons geschreven. Zijn dochter heeft deze brief naar ons gestuurd en we mogen zijn ervaring delen. Bofkont Wat ben ik toch een ongelofelijke bofkont… Nu mijn tijd is gekomen om mijn leven los te laten, had ik een hele grote wens, mijn laatste dagen…Lees verder >