Eigenlijk wilde Ans Geijssen niet naar het hospice. Het was haar huisarts, Dr. Demirkiran, die haar overtuigde. “Je moet naar Dignitas gaan! Zij kunnen veel voor je betekenen,” had hij gezegd. Ans twijfelde, maar omdat ze hem al achttien jaar kent en vertrouwt, besloot ze het te proberen – met de gedachte: “Als het me niet bevalt, ga ik terug naar mijn eigen woning.”

Nu, in kamer Roos, voelt ze zich thuis. De muren zijn versierd met familiefoto’s en haar bed is bedekt met een prachtig groen fluwelen dekbedovertrek. Ontspannen praat ze met Dr. Demirkiran, die zich haar strijd van de afgelopen maanden herinnert. “Ans had allerlei klachten en ik kwam bij haar op huisbezoek. Toen ze tegen me zei: ‘Zo wil ik niet meer leven,’ wist ik dat er iets niet klopte. Ans houdt van het leven, heeft een hechte familie en haar kleinkinderen zijn haar dierbaar. Ik verwees haar door voor onderzoek door de geriater en longarts. De diagnose uitgezaaide longkanker werd gesteld. Ik heb medicatie voorgeschreven die haar klachten tijdelijk zouden verlichten.” “Ik kon weer genieten van eten, van mooie momenten met mijn familie totdat het thuis niet meer ging,” vertelt Ans.

Open en eerlijk

Dr. Demirkiran: “Ik ben huisarts geworden om mensen te helpen. Vooruitdenken vind ik belangrijk – zorgen dat we samen de volgende stappen zetten en niet achter de feiten aanlopen. Ik ben open en eerlijk geweest over wat Ans te wachten staat. Haar klachten zullen toenemen.

Maar hier, bij Dignitas, staat ze er niet alleen voor. Medewerkers en vrijwilligers werken samen om haar de beste zorg te geven en haar op haar gemak te stellen. Mijn patiënten denken soms dat je bij Dignitas op een kamer zit te wachten op de dood. Maar het tegendeel is waar. Hier draait het juist om leven – om nog mooie momenten te ervaren en kwaliteit van leven te behouden.”

Eren met bezoek

Ans: “Ik kan naar buiten voor een wandeling met mijn rollator of de rolstoel, een wijntje drinken met mijn zus in de tuin. Ik hoef niet continue op mijn kamer te zijn.” Ze glimlacht terwijl ze over een gesprek van gisteren vertelt: “Ik zat in de huiskamer naast de directeur en zei: “Ik heb nog nooit zo’n jonge directeur ontmoet. Ze moest lachen. Dat vind ik zo fijn hier, je mag zeggen wat je denkt.” Dit weekend viert haar kleindochter haar verjaardag, en Ans gaat een uurtje op bezoek. “Dat is toch prachtig?” zegt Dr. Demirkiran. “Dat oma haar kleindochter nog kan eren met een bezoek.”

Ans Geijssen
17 februari 1943 – 11 april 2025