Eén van onze gasten heeft voordat hij overleed een brief aan ons geschreven. Zijn dochter heeft deze brief naar ons gestuurd en we mogen zijn ervaring delen.

Bofkont

Wat ben ik toch een ongelofelijke bofkont…
Nu mijn tijd is gekomen om mijn leven los te laten, had ik een hele grote wens, mijn laatste dagen te mogen doorbrengen in hospice Dignitas.
Dé plek waar mijn maatje mij 5 jaar geleden is voorgegaan.
Vanaf dat ik haar los heb moeten laten, stond mijn leven ook stil. Het lukte me niet de draad weer op te pakken. Nu het eindelijk mijn tijd is, mag ik weer naar haar toe, ik mis haar zó vreselijk!

Ongelofelijk dat mijn wens is verhoord en dat ook ik mijn leven in Dignitas mag afronden. Twee ontzettend lieve ambulance-medewerkers hebben mij daarheen gebracht. Met een tussenstop bij mijn geliefde Markermeer waar ik nog een heerlijke sigaar heb gerookt.

Bij aankomst in Dignitas bleek ook nog eens dat ik in dezelfde kamer kwam te liggen als waar mijn partner haar leven heeft verlaten. Ik voelde haar aanwezigheid en steun direct. Dit heeft me zó ontzettend veel rust gegeven!
Het is zo’n fijne kamer met twee openslaande deuren naar het terras en tuin. De tijd dat ik in Dignitas ben geweest was het elke dag schitterend. Het weer maakte dat ik elke dag buiten was. Lekker de hele dag genieten van mijn sigaren en een borreltje.
Ik heb veel bezoek ontvangen, daar genoot ik ook volop van. Mijn kleindochter die niet van mijn zijde week en werkelijk alles heeft gedaan waar ik om vroeg… Ik zei het al…ik ben een bofkont!
Mijn geluk hield echter nog steeds niet op…
Ik heb nog mee mogen maken dat mijn lichaam is geaccepteerd voor de wetenschap, ook een grote wens van mij.
Alles is nu goed…
Ik heb nu rust…

Rest mij alle medewerkers en vrijwilligers van het hospice enorm te bedanken voor hun liefdevolle en deskundige zorg en de ondersteuning voor mijn familie.
Dank jullie wel!

Groet,
Henk Knevel,
de man met de snor

19 april1945 – 9 juni 2023