Gerard Laan kijkt vanuit zijn kamer in Dignitas uit over de tuin. Zijn vrouw Els heeft samen met de kleinkinderen vogelvoer opgehangen, zodat er veel vogels op bezoek komen. Het is één van de vele lieve gebaren die de familie doet om het Gerard deze laatste dagen naar z’n zin te maken.

Gerard heeft leukemie en heeft het afgelopen jaar regelmatig in het ziekenhuis gelegen. Nu is hij niet meer te genezen en is de behandeling palliatief. En eerlijk gezegd is hij ook wel heel moe. “In het ziekenhuis lig je met vier mensen op een kamer. De één kijkt tv, de ander werkt op z’n laptop en een derde heeft een dokter op bezoek. Je hebt geen rust en geen privacy. Dat is vermoeiend én er is te weinig ruimte voor wat ik belangrijk vind: tijd en aandacht voor mijn familie. Het was daarom fijn dat ik snel bij Dignitas terecht kon. Ook voor Els ben ik blij: ze kan mee eten en ook zij krijgt meer rust.”

Samen bij de schapen kijken

Gerard is altijd timmerman geweest. Hij kon tien jaar geleden met vervroegd pensioen en die kans heeft hij met beide handen aangegrepen. Gerard en Els hebben twee kinderen en drie kleinkinderen. Samen met zijn vrouw Els paste hij twee dagen per week op zijn kleindochter Franka. Op dinsdag deden ze dat samen. Op vrijdag werkte Els en brachten Gerard en Franka de dag samen door. “We gingen samen fietsen, wandelen en soms bij de schapen van een vriend kijken. Het was een gouden tijd.”

Ruimte voor familie

Toen Franka drie jaar was kreeg ze een zusje, Lisa. Vier jaar geleden werd de familie ook verblijd met kleinzoon Wilco. Els en Gerard vinden het fijn dat er bij Dignitas letterlijk en figuurlijk ruimte is voor familie en kleinkinderen. “Er is een grote familiekamer waar we gebruik van mogen maken.
Daar hebben we Sinterklaas gevierd met de familie. En omdat de tijd nu kostbaar is, hebben we laatst Kerst ook alvast gevierd. De kleinkinderen komen hier graag. Ze worden verwend met wat lekkers door de vrijwilligers en er zijn spelletjes die ze kunnen doen.”

Zorg voor elkaar

Gerard is altijd een zorgzame echtgenoot en vader geweest. Els: “Ik ben na de bevalling van een van onze kinderen een tijd ziek geweest, dus de zorg voor de kinderen kwam een periode op Gerard neer. En toen hij met vervroegd pensioen ging en ik nog bleef werken deed hij heel veel; van stofzuigen tot eten koken. Dat was zo fijn. Dus we zorgen nu met alle liefde voor Gerard.” Om zijn pols heeft Gerard een opvallend armbandje van roze en witte kralen. Gerard schiet even vol als hij erover vertelt. “Mijn kleindochter Franka heeft ’m voor mij gemaakt. Ik heb tegen haar gezegd: ik vind hem zo mooi, die gaat mee de kist in.”

Gerard Laan
26 november 1952 – 7 januari 2023