Sinds 3 jaar ben ik ongeneeslijk ziek. Meerdere artsen zeiden dat ik mogelijk niet geopereerd kon worden vanwege te veel uitzaaiingen. Met die wetenschap leefde ik mijn leven, alsof het mijn laatste tijd was. Ik had mazzel! Ik werd geopereerd en de tumor zat niet in, maar op mijn lever zat en was grotendeels weggehaald. Dat was voor mij en mijn geliefden groot nieuws en een zegen. Ik had al veel geregeld en ook aan het hospice gedacht.
Begin 2017 belde ik naar het hospice en wilde alvast aangemeld worden. In augustus zijn Arie en ik rondgeleid door een aardige vrijwilliger en hebben met een verpleegkundige gesproken. De directeur, Ingrid nam ook de tijd voor ons en ik heb haar een stukje van mijn facebookpagina laten lezen. Hier schrijf ik veel op, zodat ik niet steeds hetzelfde verhaal hoef te vertellen aan mensen die met mij meeleven. Dit geeft me rust en zo is ook iedereen op de hoogte. Als ze bij mij zijn, kunnen we het over gezellige onderwerpen hebben.
Over het hospice had ik gelijk een goed gevoel. Dit is de plek waar ik mijn laatste levensdagen wil doorbrengen.

Thuis

Januari 2018 was ik uitbehandeld en hebben we gelijk het hospice gebeld. Kort daarna kon ik intrekken op kamer Viool, met een mooie luie sta-op-stoel. We hebben onze eigen smart-tv geïnstalleerd en foto’s van mijn (klein)kinderen opgehangen. Het voelde direct als een thuis. Arie eet dagelijks mee en daarna gaat hij in de luie stoel zitten en ik op bed. Zo kijken we samen tv en kunnen allebei onszelf zijn, met in het weekend gezellig een biertje voor hem en wat lekkers te knabbelen.
In de familiekamer hebben we een keertje met het gezin lekker Roti gegeten. De tafel was mooi gedekt. We voelden ons welkom en verwend. Mijn verjaardag heb ik gezellig met de andere gasten gevierd. Ik trakteerde op biefstuk en met de kookvrijwilliger had ik afgesproken hoe ik het allemaal wilde hebben. Zij ging naar de keurslager en verzorgde de rest: heerlijk gebakken uitjes, gebakken champignons, lekkere gekruide aardappeltjes uit de oven en sla. Verrukkelijk!
We hebben aan tafel altijd zo’n pret met elkaar, maar ook is er ruimte voor een traan en iemands verhaal.

Goed gevoel

Het hospice is bijzonder. Voor mensen, die zo goed voor mij en mijn dierbaren zorgen, wil ik best het gezicht op de website en folder zijn om zo meer openheid te brengen voor hun geweldige werk. De foto vind ik prachtig! Soms denk ik aan mensen van vroeger, die niet weten dat ik ziek ben en misschien schrikken als ze de foto zien. We hebben de foto gekregen en mijn dierbaren zijn er ontzettend blij mee en dat maakt mij ook blij.
Ik heb geen verlangen naar huis, mijn huis is nu hier waar alleen nog maar mooie herinneringen gemaakt worden. Als ik mijn ogen sluit, dan weet ik zeker dat mijn dierbaren deze tijd nooit en te nimmer zullen vergeten.

Sylvia