Het is een warme dag als Michael en Ramona Meijer bij Dignitas aan de tuintafel gaan zitten om over hun moeder Milly te vertellen. Met uitzicht over de groene tuin, waar nog een paar optimistische vlindertjes van de zon genieten, schetsen broer en zus een levendig beeld van hun moeder.
Milly verbleef ruim een maand bij Dignitas. “Mijn moeder had longkanker. Ze kon steeds minder en het was niet meer vertrouwd dat ze alleen thuis was,” vertelt Ramona. “Zowel fysiek als mentaal had ze zorg nodig. En ondanks dat mijn broer en ik veel bij haar thuis waren, hadden we het idee dat het hospice een betere oplossing was.” De maand in het hospice omschrijft Michael als heel intensief. “Je leeft in een roes. We wilden zoveel mogelijk bij onze moeder zijn en de kostbare tijd met haar delen. Gelukkig was daar bij Dignitas alle ruimte voor. We mochten altijd langskomen en bleven regelmatig bij haar op de kamer slapen.”
Iets positiefs bijdragen
In het begin had Milly moeite om over haar gevoelens te praten en ze verzette zich tegen haar situatie. Ramona: “Mijn moeder was zo iemand die altijd voor anderen zorgde en zich sterk en flink hield. Ze heeft jarenlang haar moeder verzorgd, maar ook op haar werk in het ziekenhuis stond ze altijd voor iedereen klaar. Ze wilde graag iets positiefs bijdragen aan het leven van andere mensen, het verschil maken. Ik denk dat haar dat gelukt is, want in haar kamer in Dignitas vonden we een tas vol met kaarten die mensen haar hadden gestuurd.”
Leven voor de kleine momenten
Stukje bij beetje accepteerde Milly haar situatie en kon ze meer over haar gevoelens praten. Ramona: “Ze kreeg bij Dignitas de ruimte om zichzelf te zijn, of ze nu wel of niet wilde praten. Een bijzonder moment was toen een harpist voor haar op haar kamer kwam spelen. Dat heeft iets met haar gedaan, waardoor ze opener werd. Heel bijzonder.” Michael: “Je leeft voor de kleine momenten. Even samen in de tuin lopen. Of genieten van lekkere koekjes, chocolade of ijsjes. Thuis had ze geen eetlust, maar bij Dignitas kwam haar eetlust weer helemaal terug.”
Herinneren
Michael en Ramona zijn blij met hun keuze voor Dignitas. Michael: “Niet alleen onze moeder, maar ook wij zijn goed opgevangen. Er was alle ruimte en aandacht voor ons en onze familie. Ook nu nog kunnen we bij Dignitas terecht, bijvoorbeeld voor de herinneringsavond.”
Ramona haalt een foto tevoorschijn en legt ’m op de tuintafel. Op de foto staan drie prachtige jonge vrouwen die door de Beethovenstraat in Amsterdam lopen. Eén daarvan is Milly. De bekende foto is eind jaren zestig door de beroemde fotograaf Ed van der Elsken gemaakt. “Hier was mijn moeder zo trots op. De foto geeft haar essentie weer: een mooi, sterke en bijzondere vrouw.”
Disclaimer
Openbaarmaking, vermenigvuldiging, verspreiding en/of verstrekking aan derden van dit verhaal en deze foto’s is niet toegestaan zonder toestemming van hospice Dignitas.
We kijken met warmte terug op die laatste bijzondere maanden van onze moeder.
Drieënnegentig was Corry van Dulmen-Brandsen toen ze naar Dignitas kwam. Een vrolijke vrouw die van het leven genoot. Ze woonde zo’n vier maanden in het hospice. Haar dochter Petra vertelt hoe zij, haar broer Mario en zus Anja die periode hebben ervaren. Corry van Dulmen-Brandsen woonde zelfstandig in een appartement in Hoorn. Petra: “Mijn moeder…Lees verder >
Mijn bezoek en ik voelen de liefdevolle aandacht en goede sfeer.
De kamer staat vol met bloemen en overal hangen kaarten. Op het bed zit Jenny Rottschafer. Ze draagt een kleurige blouse en een mooie ketting. Haar vrolijke lach klinkt door de ruimte. Het bezoek gaat net weg. ‘Dag lieve schat,’ klinkt het vanaf het bed. Jenny krijgt zoveel bezoek dat haar zonen Edwin en Patrick…Lees verder >
Bofkont…
Eén van onze gasten heeft voordat hij overleed een brief aan ons geschreven. Zijn dochter heeft deze brief naar ons gestuurd en we mogen zijn ervaring delen. Bofkont Wat ben ik toch een ongelofelijke bofkont… Nu mijn tijd is gekomen om mijn leven los te laten, had ik een hele grote wens, mijn laatste dagen…Lees verder >