Ruim achttien jaar werkt verpleegkundige Liesbeth al bij Dignitas. Talloze gasten en hun familie stond ze bij. Dit voorjaar beleefde ze het hospice op een andere manier: haar 96-jarige moeder was te gast en voor een korte tijd was Liesbeth even niet ‘in functie’, maar dochter.

Toen Liesbeth jaren geleden de vacature voor verpleegkundige bij Dignitas zag, werkte ze in het ziekenhuis. “In het ziekenhuis lag de focus op de ziekte en ik zocht een baan die vooral gericht was op de mens. Tijdens het sollicitatiegesprek vertelden ze mij dat bij Dignitas de gast en de naasten centraal staan. Dat sprak mij enorm aan en ik maakte de overstap. Inmiddels werk ik hier al jaren met veel plezier. Het werk geeft mij voldoening, want er is hier aandacht voor de kwaliteit van leven.”

Mooi

Annie, de moeder van Liesbeth, was 96 jaar en woonde zelfstandig. Op een avond viel ze en kwam ze bij de noodopvang terecht. “Toen ik mijn moeder bezocht was ze helder, maar fragiel. Ze gaf aan dat ze graag naar ‘mijn hospice’ wilde. Gelukkig had ze een indicatie en was er plek. Ik besloot vrij te nemen, zodat ik alle tijd had om bij mijn moeder te zijn. Mijn moeder en broer waren hier nog nooit geweest. Mijn moeder zei: ‘Het is hier nog mooier dan je hebt verteld.’ Ik merkte nu zelf hoe fijn het is dat je als naaste kunt komen wanneer je wilt en zelfs kan blijven slapen. Dat hebben mijn broer en ik dan ook meerdere malen gedaan.”

Goed afscheid

Liesbeth had een sterke band met haar moeder. “Mijn vader stierf toen ik zestien was en mijn moeder was op jonge leeftijd weduwe. Het was knap hoe ze zichzelf herpakte: ze zorgde voor ons en haalde haar rijbewijs en zwemdiploma.” Annie kwam veel over de vloer bij Liesbeths gezin en bouwde een goede band op met de kinderen van Liesbeth. “Ook mijn kinderen kwamen naar Dignitas. Mijn jongste dochter, die een sterke band met mijn moeder had, kreeg hierdoor alle ruimte om goed afscheid te nemen van haar oma.”

Prettige omgeving

Voor Liesbeth was het wennen om in het hospice als gast te zijn. “Ik vond het soms moeilijk mijn rol als verpleegkundige los te laten en mij als bezoeker op te stellen. Het was best een beetje gek om zelf geen medicijnen te geven, maar erom te moeten vragen. Gelukkig hadden mijn collega’s daar alle begrip voor en dat maakte het gemakkelijker om de zorg uit handen te geven.”
Op 1 mei overleed Annie. “We waren verdrietig, maar we vonden het fijn dat ze de laatste weken in een prettige omgeving kon doorbrengen. In zo’n intensieve periode helpt het om samen even te kunnen lachen. Dat is waarom ik ooit de ‘humorkoffer’ introduceerde bij Dignitas. Met kleine, verrassende attributen verluchtig je de sfeer en zijn er mogelijkheden om het gesprek aan te gaan. Ik merkte nu ook bij mijn moeder hoe samen lachen voor verbinding zorgt.”