Vlak na de opening van Hospice Dignitas heb ik mijn schoonvader hier naar toe gebracht. Het ging thuis niet meer en de opluchting was groot dat hij nu goede zorg kreeg wat we thuis met de familie niet voor elkaar kregen. Ik was onder de indruk van het warme en veilige gevoel dat het hospice uitstraalde. Het voelde gewoon goed, zo goed dat ik er ook wel graag wilde werken als verpleegkundige.
Dit is ook gebeurd en ik maak nu al 11 jaar deel uit van deze warme organisatie. Helaas heb ik de nodige ervaring met het verliezen van dierbare naasten. Het liefst houd je hen dichtbij je en verzorg je hen thuis tot het einde en dat heb ik ook met mijn familie samen een aantal keren zo gedaan. Maar ik heb ook de ervaring dat het soms niet lukt, ondanks alle hulp en lieve zorg van de wijkverpleging.
Zoals met de zorg voor mijn vader 5 jaar geleden. Dat je als mantelzorger uitgeput en op raakt en dat een opname in het hospice zoveel rust geeft. Want mantelzorger ben je niet alleen op de momenten dat je fysiek bij de persoon bent, het houd je “in het hoofd” 24 uur per dag bezig. Zal het goed gaan, moet ik toch niet nog even gaan kijken? Deze zorg valt bij opname weg en geeft je de mogelijkheid weer gewoon te genieten van elkaar zolang dat nog kan. Na afloop van een bezoek of werkdag liet ik hem met een gerust hart achter, hij was in goede handen bij mijn collega’s en alle zorgzame vrijwilligers. En mijn vader vond het vanaf dag 1 geweldig, het veilige gevoel en de wetenschap dat je nooit alleen bent! Op zijn kamer op zijn keyboard spelend of met zijn schilderhobby bezig, zichzelf kunnen zijn!
Daarom werk ik zo graag in Hospice Dignitas, gewoon omdat ik weet wat het met jouw dierbare en met jou als (overbelaste) mantelzorger doet. Met mijn professionele en privé ervaringen draag ik graag mijn steentje bij in een ieders proces van afscheid nemen.
Sandra Raven
