Sija van Riel, een vlotte 81-jarige vrouw, zit in de huiskamer met zicht op de tuin. Ze verblijft sinds enkele weken in het hospice. Sija vindt het fijn om in de huiskamer te zijn om samen met anderen een kopje thee te drinken en te kletsen.

Sija vertelt: “Ik ben altijd een vlotte Mina geweest en was tot begin dit jaar nooit ziek. Ik had een embolie en moest naar het ziekenhuis. Daar ontdekten ze dat het ernstig was. Wat ik precies heb, vind ik niet zo interessant om te vertellen. Na mijn 2e scan was het duidelijk dat mijn gezondheid erg verslechterd was. De medicatie die ik krijg, verzacht vooral de pijn. Ik kan meer medicatie krijgen, maar dat wil ik niet. Ik wil met mijn hersens erbij blijven zo lang als dat kan. Ik verveel me hier niet en heb tijd te kort. Ik heb laatst ook zo genoten van de gitaarmuziek en zang van gastheer Cees. Iedereen is hier attent en ik vind het ook fijn dat ik me nergens voor hoef te schamen. Ze lopen en vliegen voor me.”

Liefde voor beeldende kunst

Sija is opgegroeid in de oude haven van Hoorn. Over haar jeugd vertelt ze prachtige verhalen. “Ik mocht vaak met de vissersboten mee om te helpen met de paling en spiering visserij. En dat terwijl ik niet kon zwemmen. In de haven waren vaak kunstenaars aan het werk. Ik keek er graag naar. Zo is mijn liefde voor de beeldende kunst ontstaan. Ik heb privé een aantal schilderlessen gehad en heb me verder ontwikkeld in allerlei technieken, zoals mozaïeken en boetseren. Zelfs ‘s nachts werkte ik op zolder aan een kunstwerk op de strijkplank.”

In het stadhuis van Hoorn hangt een mozaïek van Sija. “Het wapen van Hoorn: ‘De Eenhoorn’, dat is gemaakt ter ere van het 650-jarig bestaan van de stad. “Met mijn kunstwerken ben ik best bekend geworden. Ze hebben over de hele wereld in de galeries gehangen. Van Colombia tot Japan. Het heeft me veel gebracht en ik heb alles gedaan wat mijn hart begeert. Op straat werd ik steeds vaker aangehouden. Het was een druk bestaan. 4 jaar geleden had ik er van de ene op de andere dag totaal geen zin meer in en ben gestopt.”

Veilig en niet bang

“De coronabesmetting in het hospice, vond ik vooral erg voor de medewerkers. Mijn man Martin, zoon Marco en dochter Carla konden nog op bezoek komen . Wat minder bezoek vond ik niet erg, want het vermoeid me ook. Het eet mijn energie op. Ik voelde me veilig en was niet bang om het coronavirus te krijgen. Ik ga tenslotte ergens aan dood. Het verbaast me eigenlijk dat ik er nog ben. God heeft nog wat met me, denk ik dan.”

Sija en Martin zijn 63 jaar getrouwd. “Halverwege dit jaar werd het thuis onhoudbaar. Mijn gezondheid ging achteruit en de mantelzorg voor mij werd zwaarder. We mopperden veel op elkaar. Mijn huisarts adviseerde me om naar het hospice te gaan. In het begin waren mijn man en ik emotioneel en vonden het vreselijk om niet meer samen te zijn. Nu is alles voor ons beide goed geregeld. We maken ons geen zorgen meer. Als we samen zijn, zijn we weer lief voor mekaar.”

Sija van Riel

21 november 1938 – 2 november 2020

Disclaimer
Openbaarmaking, vermenigvuldiging, verspreiding en/of verstrekking aan derden van dit verhaal en deze foto’s is niet toegestaan zonder toestemming van hospice Dignitas.